รีวิว Brother of the Year: น้อง.พี่.ที่รัก

น้อง.พี่.ที่รัก ภาพยนตร์ดราม่า-คอเมดี้เรื่องล่าสุดของ GDH ผลงานกำกับของ วิทยา ทองอยู่ยง (จาก แฟนฉัน และ บ้านฉัน..ตลกไว้ก่อน (พ่อสอนไว้)) นำแสดงโดย พระเอกคู่บุญของค่ายซันนี่ สุวรรณเมธานนท์ รับบท พี่, นางเอกละครชื่อดัง อุรัสยา ญาญ่า เสปอร์บันด์ รับบท น้อง ในภาพยนตร์เรื่องแรกในชีวิต, และซุป’ตาร์ นิชคุณ หรเวชกุล รับบท ที่รัก

เรื่องราวหลักเป็นความสัมพันธ์ของสองพี่น้อง ชัช (ซันนี่) และ เจน (ญาญ่า) พี่ชายเป็นคนไม่เอาไหน มีปมว่าน้องสาวดีกว่าเด่นกว่าไปทุกเรื่อง ส่วนน้องสาว… ก็เป็นคนเพอร์เฟ็กต์จริง ๆ จะมีที่ไม่ได้ดั่งใจเธอแค่เรื่องเดียว ก็คือพี่ชายของเธอไม่ได้แสนดีอย่างที่วาดฝัน แถมดูเหมือนไม่มีอะไรบนโลกที่จะเปลี่ยนสันดานพี่ชายคนนี้ได้เลย

เจนจบการศึกษาจากประเทศญี่ปุ่น ทำงานกับบริษัทญี่ปุ่นของไทย และได้พบรักกับหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่น โมจิ (นิชคุณ) จนถึงขั้นมีแพลนจะแต่งงานกัน แต่ก็เฉกเช่นกับที่แล้วมา ชัช ก้าวเข้ามาเป็นอุปสรรคชิ้นสำคัญของความสัมพันธ์ชีวิตรักของเจนกับโมจิ

ทั้งเรื่องมีความเป็นญี่ปุ่นอยู่ในหนังเยอะมาก ไม่ว่าจะเป็นภาษาญี่ปุ่น การ์ตูนญี่ปุ่น กีฬาเบสบอล จนถึง นิชคุณ ที่ต้องเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น (ทั้ง นิชคุณ และ ญาญ่า พูดญี่ปุ่นได้ดี ค่อนข้างโปรฯ ดูแล้วเชื่อ)

ช่วงแรกก็เน้นเกรียน ๆ เหมือนการ์ตูนหน่อย ๆ จนบางทีขาดความสมจริงและสมเหตุสมผลไปเลย (ถึงแม้จะเป็นการ์ตูน แต่การ์ตูนก็สมจริงได้) ถ้าถามว่าตลกมั้ย โดยรวมขอใช้คำว่า น่ารัก มากกว่า ฮา กล่าวคือ นักแสดงนำทุกคนน่ารัก ส่วนขำมั้ย ตลกมั้ย ต้องบอกว่า แค่เห็นหน้าซันนี่ เราก็ขำแล้ว และยิ่งมาเป็นบทแบบนี้ มันยิ่งขำ

พูดง่าย ๆ คือ มันขำเพราะเป็นซันนี่ เขาเล่นดูเป็นธรรมชาติ คาแรกเตอร์หรือลายเส้นชัด และมีเสน่ห์มาก พูดตรง ๆ ถ้าเป็นคนอื่นเล่นเป็นชัช เรายังนึกภาพไม่ออกว่าจะขำแบบนี้มั้ย ส่วนญาญ่า เรื่องนี้ก็เล่นดี เป็นธรรมชาติมาก ซีนดราม่าก็ทำได้ดี เอาอยู่เลยทีเดียว ที่สำคัญเคมีเข้ากับซันนี่

สำหรับนิชคุณ เราต้องขอพูดว่า เราแอบเสียดาย… เราไม่เคยดูหนังที่เขาเล่น และเราไม่ได้จะบอกว่าเขาไม่มีความสามารถทางการแสดง เพราะเขาทำหน้าที่ตามบทที่เขาได้รับได้ดีแล้ว

เราแค่เสียดายที่บทของเขาในเรื่องนี้ค่อนข้างแบน ไม่ค่อยมีซีนให้เขาได้ปล่อยของเท่ากับอีกสองนักแสดงนำ บางทีก็รู้สึกว่าเขาเหมือนเป็นตัวประกอบของสองพี่น้องคู่นี้มากกว่าจะเป็นหนึ่งในนักแสดงนำ แบบว่า อีกนิดนึงน้อง มนสภรณ์ ที่เล่นเป็นเด็กฝึกงานในบริษัทของซันนี่ ก็จะมีบทบาทเท่านิชคุณแล้ว

แต่เรื่องออร่า ต้องยอมรับว่านิชคุณออร่ากระจายมาก บทก็ละมุนมาก ดีย์มาก (อยากได้) หล่อเกินกว่าจะมาทำงานเป็นพนักงานบริษัท หล่อเกินกว่าจะมาเดินไปเดินมาเป็นชาวบ้านร้านถิ่นตามชนบทใดชนบทหนึ่งของไทยหรือญี่ปุ่น ยังไง ๆ แฟนคลับต้องฟิน

ภายใต้เรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมาย กับความยาวของหนัง 124 นาที มีข้อเสียที่เห็นได้ชัดคือ การปะติดปะต่อ การตัดต่อ และการดำเนินเรื่องที่ไม่ค่อยสมูธเท่าไหร่ ยกตัวอย่างเช่น ฉากเจนไปทำเลสิก ที่จู่ ๆ ก็มีมาแล้วก็จากไป แบบไม่เชื่อมโยงกับเส้นเรื่องดีเท่าไหร่

หนังมีความผสมกันระหว่างดราม่ากับคอเมดี้ อย่างที่บอกไปแล้ว ช่วงแรกจะพยายามเป็นการ์ตูนเลย กะคอเมดี้เต็มที่ แล้วช่วงท้ายนี่ก็กะเอาดราม่าครอบครัว เน้นเอาซึ้ง

แต่ปัญหาคือมันจะมีช่วงต่อบางจุดที่มันก้ำกึ่งและอารมณ์มันไม่ได้ เช่น ฉากนึงที่เจนกำลังซึ้งในห้องครัว นึกถึงพี่ชายตอนเด็ก ๆ คนดูอย่างเราก็กำลังซึ้งตามละ ชอบเลย คิดในใจละ “เฮ้ย… อันนี้ดี” แต่มันยังไม่ทันสุดเลย หนังก็ตัดกลับมาที่แม่ ๆ ป้า ๆ กำลังเต้นรำพัดฮา ๆ ที่โต๊ะกินข้าว 3 วิฯ

ตัวละครบางตัวที่ดูเหมือนจะมีอะไรแต่สุดท้ายก็ไม่รู้จะมีมาไปเพื่ออะไร เช่น สาวร้านดอกไม้ที่ชื่อ หมวย โดยส่วนตัวเราคิดว่า จะดีกว่านี้ถ้าไม่มีนางในเรื่องเลยแต่แรก และอีกคนคือ แจ๊ค-แฟนฉัน ที่เป็นคนตกปลา ที่ไม่รู้ว่าสำคัญอะไรกับเส้นเรื่อง

ครอบครัวของชัชกับเจนมีแต่แม่กับป้า ไม่มีพ่อเพราะหนังตั้งใจให้บทของชัชเป็นทั้งพี่ชายและพ่อของเจนพร้อม ๆ กัน ส่วนพ่อแท้ ๆ ไม่ค่อยได้รับการกล่าวถึง คาดเองว่าพ่อน่าจะทิ้งไปตั้งแต่ตอนที่แม่ท้องเจน (ไม่ทราบสาเหตุ หนังไม่พูดถึง) ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็น่าจะอยู่ด้วยจนชัชอายุ 5 ขวบได้ เพราะในวันที่แม่จะคลอดเจน ก็ไม่เห็นมีพ่ออยู่ด้วยแล้ว (ชัชกับเจนอายุห่างกัน 5 ปี)

แต่ถ้ามองแยกเป็นซีน ๆ แต่ละซีนทำได้ดีมากและสมบูรณ์ในซีนของมันเอง เช่น ซีนนี้ทำออกมาดราม่าดีนะ นักแสดงรับส่งอารมณ์กันดีนะ ดูแล้วเราอินนะ ซึ้งนะ เราก็น้ำตาซึมและจะร้องไห้ตามจริง ๆ รวมถึงฉากจบฉากสุดท้ายก็ทำได้ยอดเยี่ยม (รับรองว่า ไม่ใช่แบบละครไทยทั่วไป ที่พี่ชายคนละพ่อละแม่แล้วแอบรักน้องสาว และไม่ใช่แนวพี่ชายกลับตัวกลับใจ เห็นแก่น้อง เลิกเป็นคนห่วย) แต่เพียงแค่พอเอาแต่ละซีนมาตัดรวมเป็นหนังม้วนเดียวกันแล้วมันกลับไม่ใช่เฉย ๆ อะ

สุดท้ายนี้ ก็ชื่นชมอยู่ดีว่า หนังค่ายนี้ยังทำออกมาดีสูงกว่าค่าเฉลี่ยมาตรฐานหนังไทยทั่วไป ขยี้อารมณ์เก่งเหมือนเดิม เราเองก็ยอมรับว่า เราชอบและอินหลาย ๆ อย่างในเรื่องทั้งที่เราไม่มีพี่มีน้อง เช่น การแสดงของนักแสดงนำ และการถ่ายภาพ แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีอีกหลาย ๆ อย่างที่ยังอยากให้ปรับปรุงแก้ไข ทุกอย่างที่ติมา เราล้วนติด้วยความรู้สึกเสียดายทั้งสิ้น

คะแนนตามความชอบส่วนตัว 7.5/10