รีวิว มิสเตอร์ดื้อ กันท่าเหรียญทอง

มิสเตอร์ดื้อ กันท่าเหรียญทอง เป็นหนังที่ดื้อด้านรีบผลิตทั้งที่ไม่มีความพร้อมในอะไรสักอย่าง โดยเฉพาะในเรื่องของตัวบท ทุกอย่างดูตื้นเขินและกลวงไปหมด ตัวละครก็แบนเหลือเกิน จนไม่รู้จะพูดถึงหนังว่ายังไงดีให้น้องนนกุลไม่เสียใจ

เรื่องง่าย ๆ ก็คือ ไอ้ดื้อ (นนกุล-ชานน) มีศักดิ์เป็นหลานของ น้าหลิน (เก้า-สุภัสรา) และคอยกันท่าหนุ่ม ๆ ที่มาตามจีบน้าสาวคนสวยตั้งแต่วัยเรียนยันวัยทำงาน อย่างพาร์ทปัจจุบันคือ หลินทำงานเป็นพยาบาล ก็มีคนไข้ (บร๊ะเจ้าโจ๊ก) กับเด็กนักศึกษาฝึกงาน (บลู-กรงกรรม) มาตามจีบ ไอ้ดื้อก็มิวายมาตามกันท่า ซึ่งซีนตื๊อกับซีนกันท่าหลาย ๆ ซีนส่วนใหญ่ก็เห็นไปหมดแล้วในเทรลเลอร์หนัง

หนังก็จะสร้างคาแรกเตอร์ให้แต่ละตัวละครดูล้น ๆ รวมถึงพระเอกกับนางเอกก็ล้นจนดูฝืนธรรมชาติ คนที่ตลกและไหลลื่นจะมีพี่โจ๊ก-โซคูล, รัศมีแข, เพื่อนพยาบาลที่ขายครีม, และลุงคนพากย์เสียงตอนไอ้ดื้อน้อยซอยยับแข่งวิ่งที่มหา’ลัย

เข้าใจว่าต้องการทำเป็นหนังตลก แต่ไดอะล็อกและบริบทมันไม่ได้ตลกเลย เป็นมุกตลกชั้นกลางถึงชั้นล่าง ส่วนใหญ่ตลกด้วยนักแสดงเองเสียมากกว่า หรือจะทำเป็นหนังโรแมนติก-คอเมดี้ ก็หาความโรแมนติกไม่ค่อยจะเจอ และไม่อินกับหลานชายแอบรักน้าสาว… น้าที่มันรู้มาตลอดชีวิตว่าคือน้องสาวของแม่… อีกอย่างหนังก็ไม่ได้ชูให้เราเห็นว่า คู่นี้มันจะไปสปาร์คกันตอนไหน

บทก็ตัดแบบรีบจบรีบโต เช่น บทพี่โจ๊กที่เห็นตื๊อหนัก ๆ เนี่ย จู่ ๆ บทจะเลิกตื๊อก็เลิกง่ายเชียว และก็ตอนต้นเรื่อง พระนางน้าหลานเรียนอยู่ม.ปลายอยู่ดี ๆ เล่านิดนึง แล้วก็ตัดฉับไปตอนนางเอกเรียนจบละ โดยใช้นางเอกเป็นผู้เล่าบรรยายเอาแบบรวบรัดตัดฉับ ตอนนั้นนี่ก็กำลังตั้งใจดูและจับใจความอยู่นะ แต่กระพริบตาสติหลุดไปวิฯเดียว ก็ อ้าว…อิหยังวะ

แล้วนางเอกก็นะ สวยเบอร์นี้ ควรเฟียซ ๆ สวย ๆ แบบสไปร์ท-ฮอร์โมนส์ น่ะดีแล้ว แต่นี่คือเอาหน้าและลุคอย่างน้องเก้า มานั่งเพ้อเรื่องอยากมีแฟนดี ๆ แบบพระเอกในการ์ตูนตาหวาน และบ่นเหงา บ่นไม่อยากอยู่คนเดียว ทั้งที่หล่อนก็มีเพื่อนดี ๆ ที่รพ. และมีน้าเขยดี ๆ อยู่ข้าง ๆ นะ ดูแล้วแบบ… เฮ้ยยยย~ มันไม่ใช่อะแก หนังมีความ อิหยังวะ บ่อยมากจนกระทั่งตอนจบก็ยัง อิหยังวะ

จริง ๆ ก็พยายามเล่นพอยต์อื่นด้วยนะ เช่น ดราม่าครอบครัว ความสัมพันธ์พ่อ-ลูก (พลพล & นนกุล) หรือการเรียนกับการแข่งวิ่งของไอ้ดื้อ แต่สุดท้ายมันก็ไม่ลงลึก มันไปไม่สุดสักทาง เช่น ตอนที่จู่ ๆ ไอ้ดื้ออยากจะกลับมาเรียนต่อละ ไปฝ่ายทะเบียนหรือยังไม่รู้ แต่มาขอโค้ชลงคัดตัววิ่งเข้าทีมมหา’ลัยก่อนละ แล้วให้มาแข่งกับน้องบลูอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้ขยี้ปมการแข่งขันแพ้ชนะของไอ้คู่นี้เลย ก็ไม่รู้จะปูมาทำไมตั้งแต่ตอนต้นเรื่อง

ไม่ว่าจะทำเป็นหนังตลกหรือหนังแนวไหน แต่เราว่า มันก็น่าจะสามารถทำหนังให้บทดีกว่านี้ได้ เพราะหนังฝรั่งรอมคอมหลายเรื่องก็มีบทที่ดีและทำออกมาน่าประทับใจ เช่น ไม่กี่วันมานี้เราก็เพิ่งดูหนัง Leap Year อีกครั้งบน Netflix เรื่องนั้นนางเอก (Amy Adams) ก็เยอะ ๆ ล้น ๆ และมีความอยากได้ผู้สูงเหมือนกัน แต่เค้าทำออกมาพอดีและก็บทลงตัวด้วย

สำหรับ มิสเตอร์ดื้อ กันท่าเหรียญทอง เนี่ย ถ้าดร็อปลงอีกนิดนึง และไม่มีหน้าปกเป็นนักแสดงอย่าง นนกุลกับน้องเก้า นี่ก็จะคิดว่าเป็นหนังพจน์-อานนท์ละนะ (จะเหมือนหนังพี่พจน์อย่างไร ขอไม่ขยายความละกัน กลัวโดนฟ้อง) และมีซีนนึงที่พยายามทำให้เหมือนซีนของ Michael Peña ใน Ant-Man ด้วย แต่แป้กจ้ะ ทำไม่ถึงจ้า

อย่างไรก็ตาม อะไรดีพี่ก็ว่าดี สิ่งที่ดีงามที่สุด และทำให้พี่ไม่เกลียดหนังเรื่องนี้และไม่รู้สึกเสียดายเงินหรือเสียดายเวลาเลยก็คือ…น้องนนกุลจ้า~ นนกุลคือดี นนกุลหล่อ นนกุลแซ่บ นนกุลน่ารัก และนนกุลก็เซอร์วิซแฟนสุด ๆ โชว์ซิกแพ็กให้ป้ากลืนน้ำลายเอื้อก ๆ ประมาณ 2-3 ซีนได้ ซีนดราม่าตอนท้าย…เพราะนนกุลคนเดียว…ก็ทำป้าน้ำตาซึมตาม น้องนนกุลดีแบบน้องไม่ควรมาอยู่ในหนังเรื่องนี้

คะแนนตามความชอบส่วนตัว สรุปไม่ได้เลย ไม่อยากให้ เพราะรักน้องนนกุลมาก ขอให้เท่าพี่แอดมินแมวตัวนั้นนั่งดูหนังตรงแถว C (ตอนอยู่ในโรงก็นั่งดูติดกัน ครางฮือให้ซิกแพ็กน้องนนกุลอยู่ด้วยกัน) ถ้าให้คะแนนแค่นนกุลคนนี้ พี่ให้เลย 10/10 ส่วนคะแนนหนังนั้น N/A จบ.